Het universum van Dolly zit vol kleurrijke mensen. Wat ze bijna allemaal gemeen hebben, is dat niemand een kantoorbaan van negen-tot-vijf heeft. Het zijn kunstenaars of mensen met een vrij beroep. En in elk geval mensen die tot laat kunnen uitgaan. Die kunnen drinken, blowen en snuiven en dan de volgende dag voldoende tijd hebben om pas in de middag weer actief te worden.

Dolly’s wereld was al snel de Wells Fargo op de Nieuwezijds Voorburgwal en de Argos in de Warmoesstraat. In de Wells Fargo was een klein podium voor optredens van drag queens en artiesten die later enige faam kregen, zoals Sharon McKnight.³⁹ VideoHeads verzorgde vaak de verlichting en maakte video-opnames. De Argos was de kinky hotspot voor de leer- en sm-scene.

Beide kroegen hadden een darkroom, maar in de beschrijvingen van Dolly was die van de Argos voor hem belangrijker. In de sling in de darkroom leert hij op Koninginnedag 1984 een van zijn Nederlandse vrienden⁴⁰ kennen die achteraf een grote oranjefan bleek te zijn.

Met zijn extraverte aanpak en goede babbel raakt hij snel bevriend met Harry, de portier van de Wells Fargo en met Kees Raadskelders, de eigenaar van de Argos. En natuurlijk met de huisdealers aldaar.

Er wordt Dolly veel vergeven als hij weer eens op verzoek mede-Engelsen in die kroegen afranselt of overheen pist, zolang andere klanten er maar geen last van hebben. Maar ja, Engelsen en drank, dan loopt het toch nog wel eens uit de hand. In de Wells Fargo heeft hij eerder een bezoekverbod aan zijn broek dan bij de Argos. In zijn testament schenkt hij zijn gouden Dunhill-aansteker aan Kees als herstelbetaling en wellicht ook als dank voor de vele uren die hij daar heeft doorgebracht.

Later wordt ook de disco The Web geopend en zijn er liefhebbers van de Anco- en de LL-parties aan boord. Voor zover ik heb kunnen nagaan ging Dolly niet naar de LL Parties, maar hij stuurde wel info over de data aan zijn vrienden.

Kolonialen

Wat opvalt in het archief is hoe weinig interactie er is met de lokale Nederlandse bevolking. Het meest illustratief is dat de buren aan de overkant van de straat die toch nogal eens een keer post opvingen of hielpen met kleine dingen geen naam kregen, maar consequent de window people werden genoemd. De naam Leidseplein is blijkbaar te ingewikkeld om goed op te schrijven. Enzovoort.

In de teksten van de brieven die tot nu toe zijn onderzocht wordt niet de term inboorlingen of locals gebruikt, maar het had gekund. Een groot deel van de groep richt zich voornamelijk op de eigen Engelstalige homo’s in Amsterdam. In de laatste drie jaar van zijn leven raakt Dolly betrokken bij het radioprogramma Alien van MVS-radio, een programma bedoeld voor expats aller talen, maar toch voornamelijk Engelstaligen. Natuurlijk wilde Dolly veel meer seksuele verhalen in het programma waardoor hij uiteindelijk ruzie kreeg. Veel gedram werd hem vergeven, maar er zijn grenzen. Dus werkt hij aan een alternatief Gaylien, maar niet zo succesvol.

In die groep Engelstalige expats zaten zeker mensen die ook het Nederlands beheersten of het konden verstaan/begrijpen, maar het merendeel deed weinig moeite om buiten de cirkel te komen. De houding doet een beetje denken aan de koloniale besturen van landen met een wereldrijk. De Nederlanders en een enkele Duitser die aanhaken bij de groep spreken goed Engels, op een enkele uitzondering na.

Dolly organiseert ook met enige regelmaat een English tea aan boord. Daar komen ook wel wat Nederlanders maar dat zijn vaak mensen uit de punkscene. Die punks waren in de groep van Dolly zeer geliefd en dan vooral de Nederlandse en Duitse, want die waren niet continu stomdronken en dronken agressief. Ze probeerden net als de groep gays buiten de maatschappelijke lijntjes te kleuren. Richting 1990 verdwijnen de punks steeds meer uit beeld. Overigens betekende de tea dat er flink geblowd kon worden.

In de Nederlandse infrastructuur, zoals de bank, de olieman, de havenmeester, de politie, et cetera is men gewend aan mensen die alleen Engels spreken. Dat maakte Nederland en vooral Amsterdam zo’n fijne vluchthaven voor de Engelse kinky scene die het homofobe Engeland wilde ontvluchten. Op hun positieve beschrijvingen van het Amsterdamse homoleven is een deel van de mythe van Amsterdam als the gay capital of the world gebaseerd. In de uiteindelijke biografie ga ik proberen op een kaart van Amsterdam aan te geven waar Engelse gays woonden. Op de Prinsengracht zullen vele stippen verschijnen, vooral op woonboten.

³⁹http://toastedproductions.com/dig/items/show/2552 Tape DIG-0002-386
⁴⁰Logboek entree 1984-04-30